Er zijn miljoenen Nederlanders die zich dagelijks inzetten om anderen wakker te schudden. Gewone mensen, die via sociale media laten zien wat de politiek en de media verzwijgen. Zij doen het werk dat echte journalisten allang niet meer doen: feiten blootleggen, misstanden onthullen, klokkenluiden.
Want in de mainstream pers bestaan die journalisten niet meer. Ze zijn vazallen van de staat geworden. Slaaf van het narratief. En wie toch durft te spreken, wie de waarheid durft te benoemen, wordt kaltgestellt. Wetenschappers. Advocaten. Journalisten. Iedereen die tegen de stroom in durft te gaan, wordt kapotgemaakt.
Alles is links in Nederland.
De rechtsstaat – links.
De overheid – links.
Kranten – links.
NPO – links.
Commerciële zenders – links.
Ambtenaren – links.
Raad van State – links.
Links, links, links. Overal hetzelfde geluid zonder tegengeluid.
En eerlijk gezegd… ik ben klaar met dat hele links-rechts verhaal. Het gaat daar niet meer over. Het gaat over iets groters. Het gaat over goed en kwaad.
Want hoe ziek moet je zijn om te juichen bij de dood van een ander? Hoe verdorven ben je om een zaal op te hitsen omdat iemand conservatieve waarden had en daarom werd vermoord? Hoe hypocriet ben je om “artistieke vrijheid” te verdedigen bij haat en doodsoproepen, maar ondertussen zes agenten op een cabaretier afsturen omdat hij jouw als burgemeester persifleert? Dat is kwaadaardigheid. Dat is meten met twee maten. Dat is gevaarlijke politiek. Dat is niet democratisch, dat is totalitair!
En toch… wie opkomt voor het eigen volk, cultuur, tradities, boeren, vissers, zzp’ers en kleine ondernemers krijgt meteen het stempel: extreemrechts, fascist, nazi, racist. Wie vrede wil in plaats van oorlog, wordt weggezet als gevaarlijk. Dat is de omgekeerde wereld.
Maar hier zit de kern: waarom blijven zoveel mensen hangen in hun eigen bubbel? Waarom alleen klagen in besloten groepen, terwijl de buitenwereld niets hoort? Waarom zaken delen in je eigen bubbel en niet openbaar? Wat heb je eraan om enkel applaus te krijgen van gelijkgestemden? Ben je bang? Voor afwijzing? Voor een discussie? Voor haat?
Als je zo graag wil dat mensen op een partij stemmen die daadwerkelijk wat wil veranderen, die al tientallen jaren hun standpunten niet hebben gewijzigd of bijgesteld. Hoe denk je mensen te kunnen overtuigen daar hun stem op uit te brengen als je dat maar in je eigen gesloten bubbel blijft vertellen waarom hun stem daar naartoe moet?
Laat het duidelijk zijn: angst is de slechtste raadgever. Angst verandert niets. Angst vergroot de kloof. Als wij in onze eigen bubbel blijven, groeit de groep wakkeren nooit. Alleen door naar buiten te treden, door te exposen, door de waarheid te laten zien, kunnen we iets veranderen.
En dan hoor je ook nog mensen zeggen: “Negeer het maar. Laat het slechte links liggen.” Maar hoe maak je dan iemand wakker? Hoe open je de ogen van mensen die slapen, als jij doet alsof het allemaal niet bestaat? Doodzwijgen? Zodat de linkse media, politici en overheid hun leugens ongestoord kunnen blijven uitbraken? Zodat de massa via tv en radio verder gehersenspoeld wordt?
Nee. Onze taak is helder. Wij moeten het exposen. Wij moeten de leugens doorprikken. Wij moeten de gehypnotiseerden herprogrammeren met de waarheid.
Dus waar kies je voor?
Zwijgen of stilletjes delen in je eigen kleine bubbel en het kwaad laten woekeren? Of kies je ervoor te praten, soms misschien je stem te verheffen, de openbaarheid op te zoeken en het volle licht erop te zetten?
Ik heb mijn keuze al een tijd geleden gemaakt, nu jij nog!