Vaak weet ik wel een inleidend stukje te schrijven voor mijn columns. Vandaag niet. Niet omdat ik geen stof heb, maar juist omdat ik te veel stof heb. Mijn hoofd tolt, mijn gevoelens schieten heen en weer – van ongeloof naar onbegrip, van verdriet naar woede.
Charlie Kirk, 31 jaar. Echtgenoot, vader van twee jonge kinderen, zoon van liefdevolle ouders. Een strijder voor het vrije woord. Hij ging openlijk het debat aan met studenten op Amerikaanse campussen. Over abortus, transgender, woke, God, geloof of ongeloof, huwelijk, homoseksualiteit, huidskleur – alles mocht op tafel komen. Kritiek was welkom, zelfs fel en verontwaardigd. Je mocht hem uitkafferen, microfoon in de hand, galmend door de boxen. En toch behandelde hij je met respect en voerde hij het debat eerlijk en open.
En nu is hij dood. Vermoord.
De dader: Tyler Robinson, 22 jaar, student. Tyler was geen kansarme jongen. Integendeel. Hij was een slimme student met een beurs, opgegroeid in een degelijk gezin die steeds meer radicaliseerde. Tyler ging na de moord op Kirk naar huis en biechte het aan zijn vader op die hem vervolgens aangaf. Hij verklaarde dat hij Kirk doodschoot vanwege “haatzaaien”. Als er iemand géén haat zaaide, dan was het Kirk. Maar dit is precies wat er gebeurt wanneer linkse politici en media iemand wegzetten als nazi, fascist, racist of haatzaaier. Woorden planten ideeën. Ideeën voeden haat. En uiteindelijk staat er iemand op die gaat geloven dat geweld gerechtvaardigd is.
Woorden doen ertoe. Links weet dat maar al te goed. Sigrid Kaag herhaalt het vaak genoeg. En als Kaag deze woorden weer eens uitbraakt op de Nederlandse publieke omroep komen Volkskrant-columnisten Sander Schimmelpenninck en Asha ten Broeke als door een wesp gestoken uit hun stinkende riool gekropen om hun haat zaaiende woorden er toe te laten doen. Riooljournalistiek betaald door ons belastinggeld. De NPO en kranten als de Volkskrant spuien dagelijks hun pulp. Geen feiten, geen pluriformiteit, geen fatsoen, alleen maar linkse staatspropaganda en demoniseren van andersdenkenden.
Zelfs de NOS ging over de schreef. Terwijl het lichaam van Kirk nog warm was, verspreidden ze grove leugens. Elon Musk werd daarop geattendeerd en reageerde. Het gevolg? Wereldwijd ligt de NOS nu onder vuur. En terecht. Als je zulke journalistiek bedrijft – zonder feiten, zonder moraal – dan verdien je niets anders dan publieke afstraffing.
Maar ook de reacties van de zichzelf journalist nomende Chris Klomp en Harry pettit, docent op de Radboud Universiteit Nijmegen, waar D66’er Alexandra van Huffelen, voormalig Staatssecretaris van Koninkrijksrelaties en Digitalisering van Nederland als dank voor haar “prestaties” dit baantje kreeg als Voorzitter van de Raad van bestuur. Deze Alexandra die een docent van haar Universiteit door laat gaan met Jodenhaat prediken, aanzetten tot radicalisering én het verspreiden van onwaarheden.
De reacties vanuit de linkse hoek zijn nog walgelijker. Studenten, activisten, LHBTQ’ers die online juichen, feest vieren, zelfs oproepen om ook Kirks vrouw te doden en hun kinderen naar een links pleeggezin te sturen. Hoe diep kun je zinken? Waar is compassie? Waar is ongeloof, waar is rouw? Het antwoord is eenvoudig: jarenlang gezaaide indoctrinatie.
Jonge mensen, nog zoekend naar hun identiteit, vatbaar voor invloeden. Links plant zaadjes, steeds opnieuw, tot er wortels van kwaad groeien. En soms radicaliseert iemand, gelooft dat moord “het juiste” is. Zo heeft links bloed aan zijn handen. Politici en opiniemakers demoniseerden Kirk jarenlang – en wassen hun handen nu in onschuld met lege woorden van “geschoktheid”. Walgelijk. Obama, Biden, Harris – stuk voor stuk.
Zelfs een schrijver als Stephen King vond het nodig Kirk weg te zetten als homofoob. Niets was minder waar. Later bood hij excuses aan, maar de schade was gedaan. Voor velen was dit de druppel. Boeken verdwenen per direct uit winkels en webshops, uitgevers verbraken banden, miljoenen fans keerden hem de rug toe. Eén tweet, en King kwam er achter dat woorden er toe doen!
Het is zelfs zover gekomen dat de nieuwe President van The Oxford Union, George Abaraonye de dood van Kirk openlijk vierde. Iemand met zo’n voorname functie. Het is schokkend!
DE DUBBELE MORAAL
George Floyd – drugs, diefstal, gewapende overval, gevangenisstraf. Na zijn dood braken rellen en plunderingen uit, en toch kreeg hij een standbeeld. Dit is hoe Democraten hun “helden” eren.
Charlie Kirk – geen strafblad, geen geweld, alleen een open en respectvolle manier van in gesprek gaan. Na zijn dood geen plunderingen, geen vernielingen. Mensen kwamen samen, staken kaarsen aan, baden. Fatsoen, respect, medeleven. Dat is wat hij naliet. Kirk zou een standbeeld verdienen!
En zo blijft de vraag overeind: Wie is er nu écht fatsoenlijk?